Sözün bittiği yerde kalır insan bazen..
Ne gidebilir, ne kalabilir..
Hayat bu önce sağlam atmak lazım adımları, öyle kararsız kalmak, “acaba” demek çok şey kabettirir.. Önemli olan o an yapmaktır ne varsa akılda, ve o anda karar vermektir atılacak en önemli adımlara..
Bazen tam yapacakken vazgeçip, tam söyleyecekken lafı değiştirir ya insan.. Sonra milyonlarca “keşke” dolanır dile, bir mutsuzluk çöker geriye baktıkça..
Bazen çok geç olur, artık istese de söyleyemez içinden geçenleri, geri dönse de atamaz adımını; yol kapanmıştır..
Yok işte, öyle olmamalı !!
“Seni seviyorum” demeli mesela insan ansızın sevdiklerine.. Niye saklanır ki? Bundan güzel duygu mu var dünyada? Belki de, zaten biliyor diye düşünülür, o yüzden söylenmez ..
Bilsin, bir daha söyleyince eskimez ki bu laf..
Ya da bazen, “seni sevmiyorum” diyebilmeli, görmeye dayanamadığımız, acı veren kişilere.. Zorlamanın anlamı yok, sevilmiyorsa da insanın yüzüne gülmeye gerek yok, söylenmeli açık açık.. İnsan ne diye hem sevmeyip hem de kendini zorlar ki..
Yaşamak biraz mantık oyunu gibidir zaman zaman..
Doğru hamleler mutlu eder insanı..
Beklenmedik bir hamle bazen beklenmedik olaylara neden olabilir..
O yüzden bazen 5 kere düşünüp 1 kere yapmak lazım..
Koca bir gülümseme diliyorum, yaşamayı seven herkes için 🙂
Sevgiyle Kalın..
